ابوالقاسم یعقوبی؛ سحر محمدی
چکیده
مقدمه: رفتار جامعهپسند شامل رفتارهایی مانند همدلی، نوع دوستی و همکاری با هدف سود رساندن به دیگران است که ارتقاء سطح این رفتار باعث آسانتر شدن تعاملات و بهزیستی جامعه میشود، لذا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه انگیزه تعلق و رفتار جامعهپسند با میانجیگری همدلی و خودکارآمدی بود.روش: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه ...
بیشتر
مقدمه: رفتار جامعهپسند شامل رفتارهایی مانند همدلی، نوع دوستی و همکاری با هدف سود رساندن به دیگران است که ارتقاء سطح این رفتار باعث آسانتر شدن تعاملات و بهزیستی جامعه میشود، لذا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه انگیزه تعلق و رفتار جامعهپسند با میانجیگری همدلی و خودکارآمدی بود.روش: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا همدان بود که با توجه به جدول مورگان، حجم نمونه 380 نفر برآورد شد که با استفاده از روش تصادفی خوشهای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس انگیزه تعلق کوادرادو و همکاران(2016)، مقیاس رفتار جامعهپسند، کاپرارا و همکاران (2005)، مقیاس همدلی آلبیرو و همکاران (2009) و خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) بود. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد.یافتهها: نتایج نشان داد، اثر انگیزه تعلق بر همدلی (01/0p< ،32/0β= ) و خودکارآمدی (01/0p< ،27/0β = ) معنادار است. اثر خودکارآمدی (01/0p< ،30/0β = ) و همدلی (01/0p< ،37/0β = ) بر رفتارهای جامعهپسند نیز معنادار است. همچنین اثرات غیرمستقیم انگیزه تعلق از طریق همدلی (01/0p< ،92/7Z= ) و خودکارآمدی (01/0p< ،27/5Z= ) بر رفتار جامعهپسند معنادار بودند.نتیجهگیری: بر اساس نتایج میتوان گفت، انگیزه تعلق، همدلی و خودکارآمدی اثر معناداری بر رفتارهای جامعهپسند دانشجویان دارند؛ بنابراین جهت افزایش این رفتارها میتوان آموزشهایی جهت افزایش سطح خودکارآمدی، انگیزه تعلق و همدلی در محیط آموزشی مورد توجه قرار داد.