مهناز علی اکبری دهکردی؛ سهیلا دهخدایی
چکیده
مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری ناتوان کننده است که مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار میدهد و باعث بروز مشکلات عدیده جسمی و روانی میشود. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش غنی سازی روابط بین فردی مبتنی بر رویکرد هیجان مدار بر سازگاری روانی- اجتماعی و سلامت اجتماعی زنان متأهل مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. روش: طرح پژوهش از ...
بیشتر
مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری ناتوان کننده است که مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار میدهد و باعث بروز مشکلات عدیده جسمی و روانی میشود. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش غنی سازی روابط بین فردی مبتنی بر رویکرد هیجان مدار بر سازگاری روانی- اجتماعی و سلامت اجتماعی زنان متأهل مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. روش: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان متأهل مبتلا به بیماری MS که عضو انجمن ام اس شهر اصفهان در سال 1398 بودند که 30 نفر براساس ملاکهای ورود به مطالعه و به شیوه نمونهگیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقهای مبتنی بر رویکرد هیجان مدار شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل، مداخلهای صورت نگرفت. آزمودنیها در سه مرحله به پرسشنامههای سازگاری روانی اجتماعی با بیماری دروگتیس و دروگتیس (1990) و پرسشنامه سلامت اجتماعی کیز (۲۰۰۴) پاسخ دادند. همچنین دادههای پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافتهها: جلسات غنی سازی روابط مبتنی بر رویکرد هیجان مدار سبب بهبود سازگاری روانی اجتماعی با بیماری در مرحله پس آزمون و پیگیری شده (01/0>p) و اثر آن در طول زمان نیز ثابت باقی مانده است. درحالیکه مداخله آزموشی تنها در مرحله پس آزمون سبب افزایش سلامت اجتماعی زنان متأهل مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شده است (05/0>p). نتیجهگیری: به نظر میرسد که آموزش غنی سازی روابط بین فردی مبتنی بر رویکرد هیجان مدار منجر به بهبود سازگاری روانی- اجتماعی با بیماری و افزایش سلامت اجتماعی زنان متأهل مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شده است.
مهناز علی اکبری دهکردی؛ احمد علیپور؛ اشرف مهمان نوازان
دوره 6، شماره 23 ، مهر 1395
چکیده
مقدمه: این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی آموزش خود دلگرمسازی بر بهزیستی اجتماعی و بهزیستی روانشناختی در بین زنان معتاد اجرا شده است.
روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیشآزمون-پسآزمون با یک گروه آزمایشی است. جامعه آماری شامل 25 نفر زنان معتاد تحت درمان بود که 10 نفر بهطور تصادفی در گروه آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش ...
بیشتر
مقدمه: این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی آموزش خود دلگرمسازی بر بهزیستی اجتماعی و بهزیستی روانشناختی در بین زنان معتاد اجرا شده است.
روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیشآزمون-پسآزمون با یک گروه آزمایشی است. جامعه آماری شامل 25 نفر زنان معتاد تحت درمان بود که 10 نفر بهطور تصادفی در گروه آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 آموزش خود دلگرمسازی را دریافت کردند. قبل و بعد از مداخله و 3 ماه پس از پایان آموزش، پرسشنامه بهزیستی اجتماعی کیز (1998) و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (1980) اجرا شد. دادهها با آزمون تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت.
یافتهها: نتایج بررسی نشان داد که آموزش خود دلگرم سازی، بهزیستی اجتماعی و روانشناختی را بهبود بخشیده است و تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پیشآزمون و پسآزمون وجود دارد.
نتیجهگیری: آموزش خود دلگرمسازی، میتواند به وضعیت سلامت روانشناختی و اجتماعی زنان معتاد در حال ترک کمک فراوانی نماید.