علی رضا عظیم پور؛ فاطمه نعمتی هابیل؛ حبیب هادیان فرد
چکیده
مقدمه: علیرغم تأثیر متغیرهای موقعیتی و بیثبات بر پرخاشگری، ثبات نسبی این متغیر در طول زندگی نیز در برخی پژوهشها تأئید شده است. هدف پژوهش حاضر پیشبینی پرخاشگری دانشجویان بر اساس متغیرهای فردی باثبات هوش، ابعاد خلقوخو و سبکهای دلبستگی بود. روش: جامعهی آماری این پژوهش شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه سلمان فارسی کازرون ...
بیشتر
مقدمه: علیرغم تأثیر متغیرهای موقعیتی و بیثبات بر پرخاشگری، ثبات نسبی این متغیر در طول زندگی نیز در برخی پژوهشها تأئید شده است. هدف پژوهش حاضر پیشبینی پرخاشگری دانشجویان بر اساس متغیرهای فردی باثبات هوش، ابعاد خلقوخو و سبکهای دلبستگی بود. روش: جامعهی آماری این پژوهش شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه سلمان فارسی کازرون بود که 266 نفر از آنها به روش نمونهگیری در دسترس بهعنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992)، پرسشنامه سرشت و منش (کلونینجر و همکاران، 1994)، پرسشنامه دلبستگی بزرگسالان بشارت (2011)، مقیاس آزمون هوش نابسته به فرهنگ کتل (1957) و همچنین پرسشنامه مقبولنمایی اجتماعی کران و مارلو (1960) استفاده شد. پس از مهار اثر مقبولنمایی اجتماعی از طریق ضریب همبستگی تفکیکی، متغیرهای دارای رابطهی معنیدار با پرخاشگری کلی بعنوان متغیر پیشبین پرخاشگری وارد تحلیل رگرسیون به روش گامبهگام شدند. یافتهها: ضرایب همبستگی نشان داد که پرخاشگری با متغیرهای نوجویی، آسیبپرهیزی، پشتکار، دلبستگی اجتنابی و دلبستگی دوسوگرا دارای رابطه مثبت معنیدار است. همچنین براساس خروجی رگرسیون دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا، متغیر خلقوخویی آسیبپرهیزی در کنار مقبولنمایی اجتماعی توانستند به میزان 47 درصد پرخاشگری را پیشبینی کنند که البته از این میزان 16 درصد مربوط به سبک پاسخدهی مقبولنمایانهی اجتماعی بود. نتیجهگیری: میتوان نتیجه گرفت که در جمعیت بهنجار دانشجویی وزن متغیرهای با ثبات شخصیتی در پیشبینی پرخاشگری چندان هم زیاد نیست و شاید بقیه پراکنش پرخاشگری را بتوان با عوامل موقعیتی و اکتسابیتر تبیین نمود. با توجه به سهم کم متغیرهای دیرپای شخصیتی، انتظار از اصلاح پذیری و درمان پرخاشگری دانشجویان با مداخله افزایش مییابد.