محمد عرفان معماریان؛ جلیل فتح آبادی؛ امید شکری
دوره 9، شماره 36 ، اسفند 1398، ، صفحه 21-38
چکیده
مطالعات نشان دادهاند رفتار جامعهیار خلق را بهبود میبخشد. این مطالعات غالباً بهبود خلق را تنها در موقعیت مشخّصی که همدلی را برانگیخته بررسی نمودهاند؛ در حالی که الزاماً رفتار جامعهیار در همان موقعیتی که همدلی برانگیخته شده انجام نمیگردد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر رفتار جامعهیار بر خلق، بین موقعیتی که همدلی ...
بیشتر
مطالعات نشان دادهاند رفتار جامعهیار خلق را بهبود میبخشد. این مطالعات غالباً بهبود خلق را تنها در موقعیت مشخّصی که همدلی را برانگیخته بررسی نمودهاند؛ در حالی که الزاماً رفتار جامعهیار در همان موقعیتی که همدلی برانگیخته شده انجام نمیگردد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر رفتار جامعهیار بر خلق، بین موقعیتی که همدلی را برانگیخته و موقعیتی نامربوط صورت پذیرفت. طرح آزمایشی حاضر با مشارکت 60 دانشجوی دانشگاههای تهران انجام شد. پس از برانگیختن همدلی و سنجش اولیّه خلق، یک گروه مشغول انجام رفتارهای جامعهیار مربوط به موقعیت شده، و دو گروه دیگر رفتار جامعهیار نامربوط به موقعیت یا رفتاری خنثی را انجام دادند. سپس خلق مشارکتکنندگان مجدداً ارزیابی شد. پس از کنترل نمرات پیش-آزمون، اثر رفتار جامعهیار بر خلق در زیرمقیاس عاطفه منفی (47/0P =) معنادار نبود؛ امّا این اثر در زیرمقیاس عاطفه مثبت معنادار بود (011/0P =). در مقایسههای زوجی، افزایش عاطفه مثبت بر اثر رفتار جامعهیار نامربوط، از رفتار خنثی بیشتر بود (0۰۹/0P =). عدم تغییر عاطفه منفی میتواند به وسیله کاهش برآورد فرد از اثربخشی رفتار جامعهیار خویش، ادراک تغییرناپذیری وضعیت نیازمندان، و دیدگاهگیری دوگانه تبیین شود. عدم وجود تفاوت بین دو گروه رفتار جامعهیار مربوط و خنثی، و تفاوت بین دو گروه رفتار جامعهیار نامربوط و خنثی، میتواند به پیشبینی عدم موفقیت کمکرسانی مرتبط باشد. این مشاهده میتواند حاکی از آن باشد که بهبود خلق ناشی از رفتار جامعهیار، بیش از آنکه به بهبود وضعیت نیازمندان موضوع همدلی مرتبط باشد، به تخمین موفقیت رفتار جامعهیار در کمک به هر نیازمندی مرتبط است.